Dit zong als een mantra door mijn hoofd, toen de berichten over het neerstorten van de MH17 steeds grimmiger werden. Omdat je niet veel meer kunt doen dan dat … treuren om de vele doden.

Al eeuwen zingen we zo, zoals dit prachtige Requiem van Ed Hoornik laat zien. Mijn mantra-achtige regeltje verraadt dat je dit gedicht nooit meer vergeet als je het gelezen hebt:

Te Middelharnis is een kind verdronken.
Sober berichtje in het avondblad:
‘t stond bij een hooiberg die had vlam gevat
en bij een zolderschuit, die was gezonken.

Zes dagen heeft het in mij nageklonken.
Op het kantoor vroeg men: zeg, heb je wat?
Ik werkte door, maar steeds weer hoorde ik dat:
te Middelharnis is een kind verdronken.

En kranten waaien weg en zijn verouderd,
de dagen korten, nachten worden kouder,
maar over ‘t water komt zijn kleine stem.

-Te Middelharnis, denk ik, ‘k denk aan hem
en bed zijn hoofdje tussen hart en schouder,
en zing voor hem dit lichte requiem.

Ed Hoornik (1910-1970) ((Uit: Ed Hoornik, Verzamelde Gedichten, Meulenhoff 1966. Ontleend aan: klassiekegedichten.net))

Als dichters rouwen troosten ze ons, ook in dit collectieve verdriet.

B. ((Verkorte link van dit item: http://wp.me/p4eh3s-J8))