Voor D.

…

Ik begroef mijn vader hoogzomer
Jij nam afscheid begin van de lente
Zomaar een tijdsbepaling
in iets wat geen tijd meer kent
Brengt het berusting, een vergeten
of juist een diepe scherpe rouw?
De eerste man in ons leven
De hand waarin die van ons verdween
de armen als een beschermende kom
Een hoofd vol weetjes en verhalen
Een omslag in de puberteit?
Schampsteen of vraagbaak?
Dialoog of woordenstrijd?
Voorwaardenscheppend voor groei
tot grootvader van onze kinderen
Een maatje, een mentor, een mens
werd zelf hulpbehoevend
Zo sleet de tijd tot dit moment
Dona eis requiem
…

____________________________

Postscriptum — Je vader verliezen doe je maar een keer. Misschien dat ik daarom aan mijn vriendin D. schreef: ‘Ik was al een paar keer begonnen aan een condoleancebrief, maar alles klonk zo nietszeggend. Toen heb ik het maar op deze manier gedaan’.

‘Wat prachtig en treffend’, schreef ze terug, ‘Dank!’

B.